Van de week had ik onverwacht een ochtend vrij, en ik besloot om een yogales van een andere docent te volgen. Voor de eerlijkheid had ik haar verteld dat ik zelf ook les geef. Ze vroeg me, of ik ook met muziek werkte. "Ik draai een rustig muziekje tijdens savasana (de ontspanningsoefening) aan het einde van de les," vertelde ik.
Zelf zette ze met behulp van een klein laptopje een mantra op. Het klonk als een westerling en al snel klonk op de achtergrond een beat, nogal obligaat bij westerlingen die iets met mantra's doen. Het begon steeds meer als een rap te klinken, en dat zei ik ook.
Hou je meer van traditioneel, vroeg ze, en zette Krishna Das op. Krishna Das is een Amerikaan, die zijn erren laat rollen. Maar het klonk al beter.
Toen iedereen er was, zette ze de muziek af en pakte een harmonium, een leuk klein soort orgeltje dat je met een hand speelt en met de andere als een soort blaasbalg aanblaast. Met het harmonium als begeleiding zongen we een mantra. Daarna gingen we, hop, door naar de asana's.
Tijdens het doen van de houdingen en oefeningen speelde ze ook de ene na de andere mantra af, zonder pauze.
Als er één ding is, dat ik heb begrepen over mantra's, is het wel dat je na het zingen van een mantra stil moet zijn. Het is, alsof je met een mantra jezelf afstemt op een ander bewustzijn, en het heeft stilte nodig om daar ruimte aan te geven. Om het te integreren in wie je al was.
Anders gezegd, als ik je naam roep, en daarna de andere kant op kijk, zou je dat niet leuk vinden. Een mantra is als het aanroepen van een bewustzijnsfrequentie. Of zelfs het aanroepen van een aspect van dat, wat we God noemen. Stil zijn betekent, dat je luistert naar de respons. Als je dat weglaat, heeft het bijna dezelfde inhoud als bidden: praten, bezig zijn met woorden in je hoofd, nadenken. Meditatie betekent: stil worden en jezelf openstellen voor het antwoord. Anders kan je bijna net zo goed Do, re, mi gaan zingen.
donderdag 8 mei 2008
maandag 5 mei 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
