Een stukje dat ik een paar jaar geleden schreef, over mijn ervaringen met yogales in een verslavingskliniek:
Strakke broeken
Lesgeven is leuk. Yogales geven is helemaal leuk, en dat doe ik nu al 18 jaar, dus ik was best toe aan een nieuwe uitdaging toen ik een oude kennis tegenkwam. Hij had intussen een ontwenningskliniek geopend voor allerlei verslavingen: van alcohol en allerlei drugs tot en met eetobsessies. Want, volgens hun inzichten, alle verslavingen zijn eigenlijk hetzelfde: een obsessie waar je denken zich op richt om maar niet te hoeven voelen wat je echte probleem is. Deze kennis vroeg me om lessen te komen geven in zijn kliniek en het een en ander was zo snel in kannen en kruiken dat het voelde alsof het de bedoeling was dat we elkaar – na 10 jaar – weer moesten tegenkomen.
Het lesgeven aan verslaafden is, het klinkt misschien gek, een oude droom van me. Ik heb altijd het idee gehad dat mensen die naar drugs en drank grijpen, eigenlijk gewoon heel gevoelige mensen zijn, of zelfs spirituele zoekers.
Bij de eerste les zijn slechts 6 mensen aanwezig: 5 mannen, de meeste nog jong, en een meisje van een jaar of twintig. Ik heb begrepen dat coke de modedrug is onder jongeren, maar weet verder niet wie aan wat verslaafd is. Zoals ik gewend ben scan ik op energetisch niveau de groep af. Veel onrust, de meeste mensen lijken hun eigen lichaam niet echt te bewonen of zich gewaar te zijn dat ze de baas zijn over hun energie. Ik heb 5 kwartier voor de les, maar merk al snel dat ik het een stuk rustiger aan moet doen dan in andere groepen. Om te kunnen gaan rekken en strekken, moet je wel eerst in je lichaam geland zijn, anders ga je door pijngrenzen heen en dat is nou net niet de bedoeling. Ik doe veel oefeningen om te aarden: staande oefeningen, je adem voelen bewegen in je buik, hurken, voetoefeningen, vooroverbuigingen: alle trucs haal ik uit de kast maar tegen het einde van de les zijn er een paar die nog steeds naar het plafond kijken, of om zich heen, of naar elkaar, in plaats van naar binnen.
Een ontspanningsoefening heeft eindelijk het gewenste effect, en als ik er een meditatieve bewegingsoefening achteraan doe, heb ik het gevoel dat de groep een eenheid is geworden, en dat mijn cursisten ook meer geïntegreerd aanvoelen. Voor een eindmeditatie is helaas geen tijd meer. Ik moet deze lessen echt anders opbouwen dan ik gewend ben.
Wat ook onrust geeft, is de aankleding van de ruimte. Wel fijn licht, ramen aan drie kanten, maar de matten zijn meer bedoeld voor buikspieroefeningen of zo, dan voor yoga. Bij de staande oefeningen slippen de voeten, en elke keer als iemand zijn mat verschuift maakt dat een zodanig kabaal dat ik mijn stem moet verheffen om verstaanbaar te blijven. Met als gevolg dat iedereen door elkaar gaat praten. Ik wil met de baas van het spul overleggen of er budget is voor andere matten.
Achteraf bedenk ik me, dat ik vergeten ben iets te zeggen over hun kleding. Het valt niet mee om een diepe buikademhaling te voelen als die er door een strakke broek simpelweg niet kan zijn.
Bij les twee is de groep uitgegroeid tot 8 mannen en 3 vrouwen, overwegend rond de twintig.
Tien minuten na de officiële begintijd is iedereen eindelijk binnen en voorzien van een mat. De laatste is een tenger meisje dat zich voorstelt als Farida. Puffend, zuchtend en klagend komt ze de ruimte binnen, alles om me maar te laten voelen dat zij hier niet voor gekozen heeft. Dat is mijn grootste uitdaging hier: in de buurthuizen waar ik de andere yogalessen geef, komen mensen omdat ze dat zelf willen. Hier is het een verplicht onderdeel van het programma. In de buurthuizen komen veel oudere dames, die soms allerlei oefeningen niet mee kunnen doen vanwege gezondheidsklachten. Dat is daar nooit een probleem; ze vinden een alternatief of een hulpstuk om toch mee te kunnen doen. Maar Farida heeft besloten dat ze in protest is. Haar erg strakke spijkerbroek - met gat in het kruis - verhindert haar om te bewegen, en ik vraag me af hoe ze nog normaal kan ademen.
Strakke broeken
Lesgeven is leuk. Yogales geven is helemaal leuk, en dat doe ik nu al 18 jaar, dus ik was best toe aan een nieuwe uitdaging toen ik een oude kennis tegenkwam. Hij had intussen een ontwenningskliniek geopend voor allerlei verslavingen: van alcohol en allerlei drugs tot en met eetobsessies. Want, volgens hun inzichten, alle verslavingen zijn eigenlijk hetzelfde: een obsessie waar je denken zich op richt om maar niet te hoeven voelen wat je echte probleem is. Deze kennis vroeg me om lessen te komen geven in zijn kliniek en het een en ander was zo snel in kannen en kruiken dat het voelde alsof het de bedoeling was dat we elkaar – na 10 jaar – weer moesten tegenkomen.
Het lesgeven aan verslaafden is, het klinkt misschien gek, een oude droom van me. Ik heb altijd het idee gehad dat mensen die naar drugs en drank grijpen, eigenlijk gewoon heel gevoelige mensen zijn, of zelfs spirituele zoekers.
Bij de eerste les zijn slechts 6 mensen aanwezig: 5 mannen, de meeste nog jong, en een meisje van een jaar of twintig. Ik heb begrepen dat coke de modedrug is onder jongeren, maar weet verder niet wie aan wat verslaafd is. Zoals ik gewend ben scan ik op energetisch niveau de groep af. Veel onrust, de meeste mensen lijken hun eigen lichaam niet echt te bewonen of zich gewaar te zijn dat ze de baas zijn over hun energie. Ik heb 5 kwartier voor de les, maar merk al snel dat ik het een stuk rustiger aan moet doen dan in andere groepen. Om te kunnen gaan rekken en strekken, moet je wel eerst in je lichaam geland zijn, anders ga je door pijngrenzen heen en dat is nou net niet de bedoeling. Ik doe veel oefeningen om te aarden: staande oefeningen, je adem voelen bewegen in je buik, hurken, voetoefeningen, vooroverbuigingen: alle trucs haal ik uit de kast maar tegen het einde van de les zijn er een paar die nog steeds naar het plafond kijken, of om zich heen, of naar elkaar, in plaats van naar binnen.
Een ontspanningsoefening heeft eindelijk het gewenste effect, en als ik er een meditatieve bewegingsoefening achteraan doe, heb ik het gevoel dat de groep een eenheid is geworden, en dat mijn cursisten ook meer geïntegreerd aanvoelen. Voor een eindmeditatie is helaas geen tijd meer. Ik moet deze lessen echt anders opbouwen dan ik gewend ben.
Wat ook onrust geeft, is de aankleding van de ruimte. Wel fijn licht, ramen aan drie kanten, maar de matten zijn meer bedoeld voor buikspieroefeningen of zo, dan voor yoga. Bij de staande oefeningen slippen de voeten, en elke keer als iemand zijn mat verschuift maakt dat een zodanig kabaal dat ik mijn stem moet verheffen om verstaanbaar te blijven. Met als gevolg dat iedereen door elkaar gaat praten. Ik wil met de baas van het spul overleggen of er budget is voor andere matten.
Achteraf bedenk ik me, dat ik vergeten ben iets te zeggen over hun kleding. Het valt niet mee om een diepe buikademhaling te voelen als die er door een strakke broek simpelweg niet kan zijn.
Bij les twee is de groep uitgegroeid tot 8 mannen en 3 vrouwen, overwegend rond de twintig.
Tien minuten na de officiële begintijd is iedereen eindelijk binnen en voorzien van een mat. De laatste is een tenger meisje dat zich voorstelt als Farida. Puffend, zuchtend en klagend komt ze de ruimte binnen, alles om me maar te laten voelen dat zij hier niet voor gekozen heeft. Dat is mijn grootste uitdaging hier: in de buurthuizen waar ik de andere yogalessen geef, komen mensen omdat ze dat zelf willen. Hier is het een verplicht onderdeel van het programma. In de buurthuizen komen veel oudere dames, die soms allerlei oefeningen niet mee kunnen doen vanwege gezondheidsklachten. Dat is daar nooit een probleem; ze vinden een alternatief of een hulpstuk om toch mee te kunnen doen. Maar Farida heeft besloten dat ze in protest is. Haar erg strakke spijkerbroek - met gat in het kruis - verhindert haar om te bewegen, en ik vraag me af hoe ze nog normaal kan ademen.
Ik begin met een namenrondje – dat zal hier elke les moeten, aangezien de groep voortdurend wisselt. De meeste mensen blijven maar 4 weken in de kliniek. Dan even stilzitten om de adembeweging in de buik te voelen zakken. Farida zucht. “Dat kan ik niet hoor”. En we zijn nog niet eens begonnen. Die woorden zal ze nog regelmatig laten vallen. Ik laat al mijn frases horen: “je hoeft het niet te kunnen, als je het maar probeert”, en bij een zittende vooroverbuiging: “Van mij hoef je niet met je neus op je knieën, als je het maar voelt strekken. Ga naar die plek toe met je aandacht” . Als ik even de andere kant op kijk, is ze weggeslopen. “Naar de W.C.”, zegt iemand desgevraagd. Zo zachtjes als ze is weggegaan, zo demonstratief klost ze weer terug de trap op. Doet voor de vorm nog even mee. Gaat dan aan de kant zitten. Ik vraag haar, de volgende keer te zorgen voor kleding waar ze wel in kan bewegen en besluit haar verder te negeren. Ze heeft al genoeg aandacht gehad vandaag. Dat is misschien wel haar grootste verslaving.
