mediterende apen

Biologisch antropoloog Barbara King beschrijft in haar boek " de spirituele aap" verschillende anekdotes over spiritueel lijkend gedrag bij apen.

Zo observeerde ze eens een groep apen, die regelmatig als groep naar een bepaalde waterval gingen, om zich daar te wassen. Ze werden dan helemaal wild en spatten elkaar nat, gilden en deden alles wat je verwacht van apen.
Op zeker moment hadden ze er dan genoeg van, en gingen zitten opdrogen in de zon.
Tegen zonsondergang waren ze droog en zaten dan stil naar de rood kleurende horizon te kijken.

Ik kan me levendig voorstellen hoe dat eruit ziet, een groep mediterende apen. De haren van hun vacht zachtjes wapperend in de wind, hun ogen knipperend tegen de zon. Ze zitten dicht bij elkaar. Even geen zin om te dollen, te vlooien, te springen, te rennen. Gewoon Zijn. Stil.

Mijn oma noemde dat: schemeren. Als ik bij haar logeerde, wilde ik altijd de lamp aan doen zodra ik het te donker vond om te lezen. "Doe maar niet, even schemeren," zei ze dan. Als kind begreep ik dat niet zo erg, nu doe ik het zelf als ik tijd heb.

Zouden kleine aapjes ook nog rondrennen terwijl de groten mediteren?
In het dagelijks leven merk ik, dat ik niet vaak genoeg de tijd neem om te schemeren. Druk, druk, druk, je weet wel........... En toch, als ik die tijd wèl neem, lijkt het minder druk te worden. Minder druk in mijn hoofd, maar ook minder druk in mijn bezigheden. De uiterlijke wereld is tenslotte een afspiegeling van hoe je je voelt.

Zen en de kunst van het lavalamp-staren

Mijn dochter werd door Sinterklaas verblijd met een lavalamp. Ik geloof dat ik er nog meer pret van heb dan zij.
In het weekend zet ik hem aan als ik weet, dat ik nog een paar uur thuis zal zijn. De was onderin moet namelijk smelten door de hitte van de lamp eronder, en dat neemt soms wel een paar uur.
Dan neem ik plaats, het liefst als de was begint te smelten en er eerst nog wat luchtbelletjes opstijgen voordat de was in grote en kleine blobs omhoogkomt. Eindeloos lijkt het te duren voordat ook de laatste stukjes was onderin gesmolten zijn. En zal die grote blob zo opstijgen dat hij helemaal van onder tot boven reikt? En die bovenin, zal die weer gaan dalen voordat er een nieuwe opstijgt? En zal die ene die nu opstijgt gaan versmelten met de lava bovenin, of zal die bovenin dan alweer gezakt zijn? En raken ze elkaar, zodat ze vervormen op weg naar hun bestemming, of glijden ze gracieus langs elkaar heen? Kijk, nu zijn er wel vijf kleintjes tegelijk!
Dat is één manier om ernaar te kijken. Een andere manier is wat ik de Zen manier noem: Zonder verwachtingen, verlangens of wensen, maar met acceptatie en bewondering voor de schoonheid ervan.
Het is vermakelijk om te zien hoe mijn bewustzijn heen en weer gaat tussen die twee manieren van kijken. Het is duidelijk dat de eerste manier een soort onrust oproept: Je wilt dat er iets gebeurt, en dan gebeurt het niet. Of wel, en dat geeft dan weer een ander soort onrust, die we vreugde noemen. Om die reden oefen ik mezelf in het kijken op de Zen manier. Het lijkt minder betrokken, afstandelijker. Maar dat hoeft het niet te zijn. Acceptatie en bewondering zijn ook betrokkenheid, alleen verbind je je ego er niet mee.
Mijn yogadocent van de opleiding die ik in de jaren ’80 deed, Philippe Barbier, raadde ons op zeker moment aan, te oefenen met mediteren door te kijken naar een olieschilderij: misschien ken je ze nog, met zand en olie tussen twee plaatjes glas, en dan omdraaien zodat het zand weer onderin zakte. Je kon er hele landschappen in zien.
Op die manier leer je, verandering te beschouwen en accepteren. Veel mensen zijn bang voor verandering, terwijl dat toch de essentie is van het leven. Het is ons eigen scheppend vermogen, onze vrije wil, die vorm geeft aan ons leven. Het lijkt soms lastig, dat anderen daar ook mee bezig zijn en soms op een manier die de jouwe in de weg lijkt te staan. Om dat te gaan accepteren, oefen ik mezelf ook in het verkeer: rustig blijven als je wordt gesneden door een snotjongen op een scooter, of als je voor een rood licht met je fiets staat te wachten tussen de uitlaatgassen.
Zen en de kunst van deelnemen aan het Amsterdamse verkeer - daarover misschien nog eens een volgende keer.

Imre Vallyon

fijne links:

www.spiritualiteit.beginthier.nl

en nog eentje: http://www.soundinglight.com/
of voor het Nederlandse taalgebied: http://www.fhl.nu/

Deze laatste twee zijn de sites die verwijzen naar het werk van mijn spiritueel leraar, Imre Vallyon.

Onlangs is zijn levenswerk, een vierdelig boek, bekroond met een prestigieuze prijs in Nieuw-Zeeland. Het boek heet: Heavens and Hells of the Mind. Hieronder het persbericht, geen woord gelogen:

Het esoterisch meesterwerk ‘Heavens and Hells of the Mind’ van auteur en spiritueel leraar Imre Vallyon ontving in Nieuw-Zeeland de Ashton Wylie Award, in het genre ‘Mind, Body and Spirit’. Het boek werd bekroond vanwege ‘de bijzondere diepgang en reikwijdte van dit veelomvattende werk over het mysterie van het menselijk bewustzijn en de spirituele, religieuze wijsheid der eeuwen.’ Yoga, Zen, Soefisme, oosterse en westerse mystiek, de wetenschap van mantra, alsmede esoterische psychologie - de essenties van de oude wijsheden van Oost en West komen samen in dit 4-delige boekwerk. Het beschrijft op diepgaande en veelomvattende wijze de spirituele realiteit en de plaats van de mens in de kosmos. Niet alleen biedt het boek inzicht en kennis over uiteenlopende esoterische onderwerpen, ook praktische handreikingen en oefeningen betreffende meditatie en een spirituele levenshouding komen ruimschoots aan bod. Nooit eerder verscheen een boek met zoveel gedetailleerde esoterische kennis en metafysische en transformatief-psychologische inzichten in heldere taal. Een baanbrekende esoterische encyclopedie voor de spiritueel geïnteresseerde in de 21e eeuw.
Zie www.fhl.nu en gratis downloads van hoofdstukken uit het boek op www.soundinglight.com >> library >> samples.

Het licht spat van de pagina's af en het inspireert me zodra ik het opensla.

Een aanrader!